3CityNetConf

Wczoraj (a raczej przedwczoraj, bo dwa dni to pisałem…), tj. 19.04.2016 miałem okazję uczestniczyć w konferencji o wszystkomówiącej nazwie „3CityNetConf” organizowanej w Gdańskim Inkubatorze Przedsiębiorczości STARTER przez, prawdopodobnie, TrójmiejskąZawodową Grupę .NET oraz Analytics:Conf we współpracy ze sponsorami – czyli właśnie STARTERem oraz Microsoftem. Konferencja była płatna. Co prawda wstęp nie kosztował dużo – poniżej stu złotych w opcji „early bird”, ale wydaje mi się, że nawet te nieduże pieniądze znacząco podwyższyły poziom całej imprezy – a przede wszystkim prelegentów. W przypadku konferencji bezpłatnych jakaś część prelekcji jest zazwyczaj obsadzona przez przedstawicieli sponsorów i takie wystąpienia to ordynarne reklamy firm mające zerową wartość poznawczą. Oczywiście, skoro sponsorują, to chcą coś z tego mieć i doskonale to rozumiem, ale nauczony doświadczeniem (np. na ostatnim InfoShare wybitnie wykazał się w tym temacie pan od Atlassian, czy też drugi omawiający Hadoop, już nie pamiętam z jakiej firmy) wolę takie prezentacje omijać szerokim łukiem. Tak czy inaczej, tym razem tego nie było, a raczej była tego minimalna ilość – Tomasz Kopacz robił jak zwykle świetną robotę Microsoftowego marketingowca 😉

Kończąc już ten przydługi wstęp powiem tylko, że konferencja była dość mała – choć w porównaniu z InfoShare czy Get .Net większość pozostałych konferencji trójmiejskich taka się wydaje. Uczestników było niewielu – być może setka? Prelegenci zaś tworzyli dwie linie tematyczne – techniczną oraz biznesową (a raczej „miękką”), wypełniając praktycznie cały dzień roboczy od godziny 9:15 do 17.

Już sam tytuł powinien mi dać do myślenia, ale byłem naiwny i poszedłem 🙂  Tomasz, co wie każdy, kto był na choć jednej jego prezentacji, jest postacią barwną. W kuluarach słyszałem określenie „pan ADHD” i to, po usunięciu złych skojarzeń, wiernie oddaje co się dzieje na scenie. Na pewno nie można być znudzonym monotonną dykcją, czy też brakiem gestykulacji. Poza tym, już na pierwszy rzut oka widać, że ma on ogromną wiedzę i doświadczenie. Szczególnie wyraźnie było to widoczne na Get .Net dwa lata temu (?) gdy na żywo kodował i bawił się z Azure – wszystko wychodziło, wszystko było dopięte na ostatni guzik (co odróżniało go od prelegentów, którzy tylko udawali profesjonalizm). Tym razem było podobnie – facet był niesamowicie przygotowany, chciał przekazać wielką dawkę wiedzy, ale jak dla mnie było to zbyt dużo. Przede wszystkim bardzo pędził z materiałem. Po dodaniu do tego rzucanego z nadzwyczajną częstotliwością słówka „oczywiście”, wzbierała się we mnie frustracja – dla mnie to, o czym mówił oczywiste nie było. W pierwszej części wystąpienie miało też charakter raczej reklamowy, było dość mało konkretów. Na swojej kartce mam kilka uwag dotyczących tego, że w jawny sposób jest to prelekcja reklamowa Microsoftu. Tak naprawdę, dla mnie, połączenie powyższego – czyli słowa lecące z prędkością karabinu maszynowego, duża ilość różnych danych, elokwencja i humor prowadzącego, uczyniły tę sesję nie stricte techniczną, a raczej reklamowo-rozrywkową. O jednym jestem przekonany po wysłuchaniu dwóch prelekcji Tomasza – na trzeciej raczej nie będę. I to nie dlatego, że są słabe, czy też prowadzący nie jest OK – jak napisałem powyżej, jest wręcz przeciwnie. Chciałbym móc z Tomaszem pracować, ale niekoniecznie czas spędzony na jego wystąpieniach będzie czasem spożytkowanym w dobry sposób.

Wydaje mi się, że jest to ogólny problem z konferencjami i ich tematyką. Gdy idziesz na jakieś wystąpienie ze ścieżki technicznej (to ważny dopisek), sugerujesz się tylko tytułem i nazwiskiem prowadzącego – często dotąd nieznanym. Tytuł, jak pokazała wczorajsza konferencja, też najczęściej nic nie mówi (dwa najlepsze moim zdaniem wystąpienia miały słabe, mylące tytuły…). Gdy już tam jesteś i jakimś cudem okazuje się, że trafisz na profesjonalistę, to najczęściej chce on przekazać całą swoją wiedzę na ten temat w 45 minut. Goni jak opętany, skupia się na niepotrzebnych szczegółach, pokazuje fragmenty kodu, przez co skupienie się na tym wszystkim wymaga ogromnej koncentracji a i tak najczęściej nie udaje się nadążyć i człowiek po pewnym czasie odpada. Być może z każdego wystąpienia da się wynieść COŚ – czasem jest to nawet jakaś mała uwaga, którą póżniej w domowym zaciszu wygooglujesz i na własną rękę będziesz badał, ale czy warto męczyć się prawie godzinę, by usłyszeć jedno czy dwa interesujące zdania? Doszedłem do wniosku, prywatnego i całkiem własnego, że nie. Tym bardziej, że znajomość jeszcze jednego frameworka czy też biblioteki raczej nie wpłynie na to jak dobrym programistą jestem. Oczywiście, trzeba się rozwijać, ale należy pamiętać, że mamy ograniczony czas i ten rozwój musi być jak najbardziej przemyślany. Osobiście uważam, że w tym momencie mojej kariery dużo większy postęp uczynię ucząc się elementów „miękkich” i to na nich skupiając uwagę. Oczywiście – mowa tu cały czas o konferencjach, gdzie ma się do wyboru dwie ścieżki i techniczna nie jest tą właściwą. W domu zaś dużo łatwiej jest się uczyć elementów technicznych – czytając książkę, oglądając prezentację, ale w swoim tempie, zatrzymując ją gdzie to potrzebne itp. Zrównoważenie nauki jest tu kluczowe 🙂

Tak więc od drugiej prezentacji (wielki plus dla organizatorów – obie ścieżki były ściśle zsynchronizowane czasowo) przerzuciłem się na małą salkę, gdzie odbywały się sesje „miękkie”. Tutaj już było świetnie. Przede wszystkim można było zobaczyć, że mimo pozornego niezwiązania ze sobą, prelekcje uzupełniają się, nawiązują do siebie. Są po prostu spójne, co podkreśla, że prowadzący wiedzą o czym mówią i prezentują sprawdzone metody – choć każda dotyczy troszkę innej działki – czy to prowadzenia projektu, czy rozmowy z klientem.

Grzegorza miałem okazję wysłuchać na ostatnim Get .Net, gdzie mówił o problemach związanych z metodologią Scrum. Zarówno wtedy, jak i teraz był bardzo dobrze przygotowany, jest w ogóle świetnym prezenterem, co znakomicie uprawnia go do nauczania, jak powinno się prezentować – o tym była właśnie ta prelekcja. Mimo tego uważam, że tytuł był bardzo słaby, lecz czepianie się go mija się z celem, bo co z tego, skoro na stronie konferencji był opis wystąpienia.

I tak jak u Tomka Kopacza miałem dużo czasu na wyłączenie się i pisanie, tak tutaj zbytnio tego czasu nie było. Grzegorz znakomicie wypełnił swój czas, a gdy na końcu została mu jeszcze chwila, powiedział kilka zdań, które dodatkowo wystrzeliły jej wartość w kosmos – widać było, że facet ma doświadczenie i tym doświadczeniem chce się podzielić ze słuchaczami. Prezentacja była i zajmująca i pouczająca, oby więcej takich. Najważniejsza wydaje mi się jedna uwaga – „zawsze zadawaj sobie pytanie: co z tego?”. Towarzyszyła mi ona na każdym kroku tej konferencji i gdy na kolejnych prelekcjach ktoś coś mówił, zastanawiałem się: „co z tego wynika i dlaczego Ty mi o tym chcesz powiedzieć”. Wnioski nie były budujące – bardzo często prowadzący nie chce powiedzieć dlaczego on nam o tym mówi. Tak czy inaczej byłoby pięknie, gdyby pytanie „co z tego wynika” zadawał sobie każdy, kto chce się podzielić swoją wiedzą czy doświadczeniem z szerszą publicznością i właśnie pod tym kątem przygotowywał swoje wystąpienia.

I jeszcze jedna uwaga – to co powiedział Grzegorz na temat „co z tego” przywodzi mi na myśl wystąpienie Simona Sineka z TEDa, a szczególnie ten schemat „why-how-what” i dlaczego najważniejsze jest to „why”. Tworząc prezentację nie mów mi od razu jak coś zrobić, tylko najpierw powiedz i wytłumacz dlaczego jest to takie ważne, że zdecydowałeś się o tym mówić. I tak na przykład w tym poście mówię o moich odczuciach dotyczących konferencji, ale po co to robię? Powody są dwa – pierwszy to chęć podzielenia się z publicznością i dania „feedbacku” prowadzącym, a druga to ten nieszczęsny #dajsiępoznac, z którego już pewnie i tak odpadłem 🙂

Prelegent wydawał się dość stremowany, jednak po chwili rozkręcił się i opowiadał o swoich doświadczeniach związanych z problemem zgłaszanych w trakcie sprintu błędach w istniejącym oprogramowaniu. Jak wiemy, jest to częsty problem i Cezary zaproponował instytucję „mechanika” czy też „terminatora”, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało 🙂 W skrócie chodzi tutaj o oddelegowaną na czas sprintu osobę, która zajmuje się właśnie zgłaszanymi błędami, a gdy takich nie ma, pracuje przy zadaniach, na które normalnie nie ma czasu lub nie są mocno związane z głównym nurtem działania zespołu, czyli np. prototypowanie.

Mechanik jest lepszy od ciągłego przełączania się zespołu z pracy nad backlogiem z powodu bardzo dużych strat czasu i energii na skoki między zadaniami. Podobnie jak w przypadku rdzenia procesora, człowiek także nie może przełączać się bezstratnie. Jak pokazuje Cezary, za Geraldem Weinbergiem:

Podsumowując – mimo lekkich niedociągnięć w warstwie prezentacyjnej, bardzo fajna prelekcja.

Wieśka znam z poprzedniej pracy. Jest to człowiek z ogromnym doświadczeniem nabytym m.in. w pracy w jednej z najlepszych firm programistycznych na świecie – Microsofcie. Poza doświadczeniem ma dar do mówienia i umie się dzielić swoją wiedzą. Wewnętrzne szkolenia, które prowadził, naprawdę wciągały i człowiek naprawdę nie mógł się na nich nudzić. Tym razem nie było inaczej – na tej prezentacji na pewno się nie nudziłem ale, paradoksalnie, nie była to prezentacja dobra. Dlaczego? Głównie te same zarzuty, które stawiałem Tomaszowi Kopaczowi – bardzo techniczna (choć lojalnie o tym uprzedził na początku – nie spodziewał się chyba takich tłumów ludzi – sala pękała w szwach 🙂 ) prezentacja, naszpikowana szczegółami implementacyjnymi, a brakowało jasno zakomunikowanego – „dlaczego? co z tego wynika dla mnie jako programisty? po co w ogóle chcesz mi to pokazać?”.Wydaje mi się, że zamiast pędzić przez kod – „programowanie w Power Poincie ” – można było raczej skupić się na wyjaśnienie mechanizmów, które można wykorzystać w C#, a które „zfunkcyjnią” pisany przez nas program. Podobnie, bardzo dużo czasu zostało poświęcone na szczegółowe przedstawienie obiektowej wersji programu – wg mnie niepotrzebnie. Zamiast szczegółów dużo bardziej chciałbym poznać idee programowania funkcyjnego, które można wprowadzić pisząc w C#. Tutaj był tylko przykład, przez który przemknęliśmy jak burza, a później praktycznie nie starczyło na nic więcej czasu. Dlatego czuję niedosyt i chciałbym zobaczyć inną wersję tej prezentacji, bo temat jest jak najbardziej na czasie i ma potencjał.
Podczas prezentacji nasunęły mi się jeszcze inne uwagi – to co powiedziałem o doświadczeniu Wieśka bardzo fajnie było widać w kilku zdaniach, które rzucił do sali – np. o tym, że programowanie to kontrolowanie złożoności (entropii – jedno z ulubionych powiedzeń
Wieśka:) ), czy też o tym, że doświadczony programista różni się od niedoświadczonego tym, że nie musi znać danej biblioteki, bo w dość krótkim czasie się jej nauczy, gdy zajdzie taka potrzeba – to jest to co i ja myślę i uważam, że oceniając programistę właśnie takimi kategoriami powinniśmy się kierować – nie tym, ile „frejmłorków” zna, a raczej jak podchodzi do programowania. Chciałbym także zobaczyć w jaki sposób programowanie funkcyjne może nas uwolnić od kontrolowania stanu. Wiesiek rzucił problem numeru faktur – w obiektowym
programie musimy numer ostatniej faktury trzymać i zwiększać za każdym wystawieniem nowej. W jaki sposób F# mógłby nas przed tym uchronić? Nie mam pojęcia i być może na następnej prezentacji Wiesiek pokaże więcej właśnie idei, a mniej dokładnych implementacji.
Pochwalę się jeszcze bo na koniec, rzutem na taśmę, wygrałem kubeczek za odpowiedź na pytanie co wyprodukuje wyrażenie LINQ – co wprawiło mnie w duże samozadowolenie:)

Jedyna kobieta wśród prelegentów, sposób prezentowania w miarę OK, ale popełniła jeden kardynalny błąd, który zaważył na całej prezentacji. Już na początku zakomunikowała, że

Jarosław Łojewski „Jak się nie zagryźć, czyli rozmówki między IT i Biznesem”

Postludium